Uzależniona od skutera elektrycznego

Całe moje życie zawodowe uzależnione było od motoryzacji. Dojazdy do pracy, starty w turniejach tańca towarzyskiego (najpierw moje, a później także moich tancerzy), to były wieczne podróże. W życiu nie pomyślałam, że będę musiała zwolnić tempo i sposób poruszania się. Szkoły tańca już nie prowadzę bo jak skoro nogi ledwo moją osobowość niosą. Jednak jak funkcjonować gdy dystans to też nie lada wyzwanie. Wózkiem inwalidzkim kilometrówki nie zrobię, a czas i obowiązki wciąż mnie poganiają. Przydałaby się jakaś elektryka wspomagająca,tylko jej wciąż brak. Sądziłam, że skoro niezdolna do pracy i do samodzielnego przemieszczania się, to pozostaje mi całkowita zależność od rodziny. A jednak udało się! Znalazła się firma, znalazły się możliwości i przyjechał mój czterokołowy, złociutki z koszykiem na zakupy, elektryczny skuter inwalidzki. Może nie brzmi szałowo ale za to daje mi moją niezależność. Spacery, zakupy, babskie wypady... Chwilo trwaj. Znowu wiem, że żyje.

Po co mam wsiadać do autobusu, skoro skuterem to czysta przyjemność i przestrzeń nieograniczona bo nikt mi nad uchem nie marudzi, a trasę sama sobie wyznaczam. Wózkiem inwalidzkim do lasu nawet nie próbuje wjechać. Teraz tereny, które były dla mnie nieosiągalne, stają się z możliwe do zdobycia. Oj znowu będę szaleć a czasy marudzenia w domu mam już za sobą.

Elektryczny skuter inwalidzki okazał się być nie tylko praktycznym środkiem lokomocji, ale wręcz moim wybawieniem. Stał się kluczowym elementem mojej nowej rzeczywistości. Zmieniło się moje podejście do życia, a każdy dzień to nowa przygoda. Już nie patrzę na swoje ograniczenia jako na przeszkody, ale jako wyzwania do pokonania. Skuter inwalidzki stał się dla mnie symbolem wolności i siły pokazując, że nawet w obliczu beznadziejnej wydawałoby się sytuacji, mogę odnaleźć radość i spełnienie.